نبودی محرم رازم در این ویرانسرا یک دم                                  که افسونم منو بنگر این افسانه را آخر

صد بار نگفتم که مده دل کس نا کس                                           باید که بسوزی تو شمع دل مایی

دل شد که همه چشمه خون دست تو ای یار                                باید تو کنی این دل رسوا متلاشی

جرمم آخر عاشقی بوده که در زندانم اکنون                            حکم من اعدام و اینگونه طناب دار بستم

سراپا دردم آخر منکه دردم درد می بارم                              تمامش قصه بوده من از این افسانه بگریزم

آخر بدرم سینه برون آرمش این دل                                               دیوانه سر از پا نشناسد منم من

بهم ریخته تمام واژه ها درذهن من امشب                           نمیدانم که باز اینگونه من شاعر میمانم ؟